Anneler gününde her iki annemin de hastanede tedavi görüyor olması bana buruk bir gün yaşattı. Anneleriyle bu özel günleri kutlayanlara özendim, bu mutluluktan mahrum kaldığım için üzüldüm. Fakat anneleri olmayan bir çok arkadaşımı görünce de gönülden şükrettim. 82 yaşındaki annem kalp yetmezliği ile yıllardan beri mücadele ediyor. Bir de bunun yanında safra kesesinden ameliyata alınması açıkçası beni korkutuyor. 68 yaşındaki kayınvalidem ise Lenfoma hastalığı teşhisiyle 5 aydan beri tedavisi sürüyor. Her iki annemin de bu zorlu hastalıkları atlatması için dua ediyoruz. Siz değerli okuyucularımızın da dualarını bekliyoruz. İşte bu özel gün annelerin değerini bizlere şu şekilde anlatıyor; Atalarımız, ana gibi yâr, vatan gibi diyâr olmaz demişlerdir. Hakîkaten dünyâyı diyâr diyâr gezsek, anamız gibi bizi bağrına basarak sevecek ve şefkatle kucaklayacak bir ana bulamayız. Evinize gittiğinizde kapıda anneniz yavrum diye karşıladığında mutlu ve huzurlu olursunuz. Ya kapıda karşılayacak anneniz yoksa… En sevdiğiniz bile size bu duyguları veremez. Cenâb-ı Hakk'ın özellikle annelere lütfettiği şefkat duygusu, anneleri; istirâhatini, sıhhatini, yeme-içme ve giyinmesini düşünmeden bütün imkânlarıyla çocuğuna hizmete sevk eder. Annenin bu sonu ve sınırı olmayan fedâkârlıklarının bedelini, evlâdın maddî bir karşılıkla ödemesi mümkün değildir. Bunu anne ve baba olmadan anlayamayız. Dünyaya gözlerimizi açtığımızda ilk gördüğümüz anne sevgisi ve şefkatidir. Annelerin elinde büyüyüp serpiliriz. Kendi ayaklarımızın üzerine bastığımızda dünya meşgalesinden bazen anne ve babalarımızı unutuveririz ama anne ve babalar bizleri bir an bile unutmaz. Bizi dünyaya getirmekle yetinmeyen, hayata hazırlayan ve karşılaştığımız her sıkıntıda mutlaka yanımızda olan annelerimizin hakkını ödemek imkansızdır. Henüz elini kolunu oynatamayan, isteklerinin ne olduğunu söyleyemeyen bizlere annelerimiz koruyucu bir melek olmuş ve ne istediğimizi biz söyleyemeden onlar yapmışlardır. Her şeyden önce annelerimiz bizim ilk öğretmenlerimiz olmuştur. Yalanın, insanları aldatmanın ve onlara zarar vermenin yanlışlarını ilk onlardan öğrenmişizdir. Belki kendileri aç kalmışlardır ama bizleri hiçbir zaman aç bırakmamışlardır. Annelerimiz yeri gelince en yakın dostlarımızdan daha öte bir dost olmuş bütün sıkıntılarımızdan kaçıp sığındığımız korunaklı bir liman olmuşturlar. En küçük dertlerimizde bile dünya yıkılıyormuşçasına hareket ettiklerini ve bizim yanımızda olduklarını görmüşüzdür. Kalplerinde şefkat ve merhametin en büyüğünü bizler için yaşatmışlardır. Kızdıklarında bile gönülden gelen sözler söylememişlerdir. Geleneklerimizde bir söz vardır: ”Babaların bedduası tutar da annelerinki tutmaz” diye. Çünkü onların bedduaları gönülden olmaz. Ne olursa olsun kalpten gelerek bize beddua etmezler. Anneler hayatları boyunca çocukları için yaşarlar. Onların kıymetini kaybetmeden önce mutlaka bilmeli ve gönüllerini hoş tutmalıyız. “öff bile” demeden, yanımızdan ayırmadan baş tacı etmeliyiz. Unutmayın “cennet annelerin ayakları altındadır.” İnsanda bulunan şefkat, gelip geçici bir duygu değildir. Annelerin yavrularına verecekleri en değerli hediye şefkat ve sevgidir. Annenin çocuğa göstereceği sevgi ve şefkat, o kadar önemlidir ki, yokluğu hayat boyu hissedilir. Şefkat öylesine lezzetlidir ki; bir annenin, evlâdı uğruna seve seve ölümü göze alabilmesi bunun en çarpıcı delilidir. Bir örnek vermek gerekirse; Bir tavuk normal yaşantısında korkak bir hayvandır fakat yumurtalarından civcivleri çıkmaya başladığında onları korumak için adeta bir aslan olur. Tavuk aynı tavuk, değişen ne sizce? İşte annelik böyle bir şey… Başta kendi annem olmak üzere tüm annelerin bu özel gününü gönülden kutlar, evlatlarıyla sağlıklı uzun ömürler dilerim.